Wspólne spanie rodziców z dziećmi było powszechne w czasach prehistorycznych. Z jednej strony zwiększało szanse przetrwania niemowlęcia, a z drugiej strony eliminowało też ryzyko, że jego płacz w celu przywołania mamy sprowadzi na całą społeczność niebezpieczeństwo np. przyciągając uwagę drapieżników.
Współdzielenie łóżka było powszechne także w krajach należących do kręgu kultury europejskiej aż do rewolucji przemysłowej. Chcielibyśmy wyliczyć, wszystkie tradycyjne kultury, w których praktykuje się wspólne spanie matki z dzieckiem, jednak doszliśmy do wniosku, że to niemożliwe. Cosleeping praktykowany jest w Afryce, Ameryce Łacińskiej, w Japonii, na Filipinach, na wyspach Pacyfiku w Australii i Oceanii, na Grenlandii i w Mongolii.
Cosleeping – historia
Amerykański antropolog kultury John Whiting w latach siedemdziesiątych XX wieku przebadał aż 136 tradycyjnych kultur. Odkrył że aż 67% dzieci nie spało samotnie. W 50% przypadków matka współdzieliła łóżko z dzieckiem, podczas gdy ojciec spał w innym łóżku.
Pozostałe możliwe konfiguracje to: matka i ojciec w tym samym łóżku i dziecko w oddzielnym, wszyscy członkowie rodziny w osobnych łóżkach; wszyscy członkowie rodziny razem w jednym łóżku.
Whiting twierdził, że oddzielny sen jest zdarza się częściej w cieplejszym klimacie i powoływał się na przykład rdzennych mieszkańców Amazonii śpiących w pojedynczych hamakach. Z drugiej strony warto pamiętać, że hamak dziecka znajduje się tuż obok hamaka rodziców.
Cosleeping – więzi
Z tradycyjnym cosleepingiem zazwyczaj związane jest noszenie niemowlęcia w chuście w ciągu dnia i oczywiście – karmienie piersią. Badacze uważają, że to właśnie z powodu karmienia piersią, w tradycyjnych społecznościach prawie nie występują przypadki zespołu nagłej śmierci łóżeczkowej, ponieważ rytmy snu matki i dziecka są lepiej zsynchronizowane.
Z drugiej strony oczywiście można powiedzieć, że w gorącym klimacie, gdzie nie używa się ciężkich okryć, niemowlę w mniejszym stopniu zagrożone jest uduszeniem. Jednak wspólne spanie z dzieckiem praktykowane jest też wśród rdzennych mieszkańców Grenlandii czy Alaski.
Cosleeping – śmierć łóżeczkowa
Według tradycyjnych przekazów dotyczących wychowywania dzieci, młode matki były uczone, aby spać dziećmi ułożonymi na własnych brzuchach, co miało chronić niemowlę przed przypadkowym przygnieceniem. Innuickie określenia na nagłą śmierć łóżeczkową to „ijjia”.
Miało to sens, ponieważ cała rodzina spała blisko siebie na jednej wspólnej platformie zbudowanej ze śniegu, futer i skór karibu. Niestety, gdy twardą platformę zastąpiły europejskie miękkie łóżka i sofy a styl życia znacząco się zmienił, wskaźniki SIDS w tej społeczności zaczęły drastycznie rosnąć. (Doszło do tego, że władze Kanady apelują do Innuitów, aby porzucili tradycję cosleepingu.)
Cosleeping – bezpieczeństwo
W Japonii wciąż śpi się na tradycyjnych futonach. Cosleeping i karmienie piersią (oraz absolutny brak akceptacji palenia papierosów przez matkę) jest tam powszechną normą kulturową. Dr James J. McKenna, zauważa, że wskaźniki zespołu nagłej śmierci niemowląt są w tym kraju najniższe na świecie.
Cosleeping – łóżka rodzinne
Spanie matki z niemowlęciem, to tylko jeden z wariantów cosleepingu. W Papui Nowej Gwinei wspólne spanie całej rodziny to norma. Neil Maclean, antropolog społeczny uniwersytecie w Sydney , twierdzi że jest to raczej spowodowane lękiem przed czarną magią, a nie przed atakiem drapieżnika. Charakterystyczne jest, że w tej kulturze nikt nie kładzie dzieci spać. Najmłodsi sami idą spać, gdy mają na to ochotę.
Także w społeczności australijskich Aborygenów rodziny śpią razem. Dzieci zazwyczaj zajmują miejsce w środku,dzięki czemu są lepiej chronione przed niebezpieczeństwem.
Cosleeping – europejski wyjątek
Europejską enklawą, która obroniła się przed XIX nakazami odesłania dzieci do osobnego pokoju jest południe Włoch. Kultura celebrowania długich rodzinnych kolacji do późna w nocy sprawiła, że nikt nie odsyła dzieci do łóżek „po dobranocce” i są one także mile widziane w sypialni rodziców.
Cosleeping – komfortowa sypialnia
FAQ: Cosleeping
Co to jest cosleeping?
Cosleeping to wspólne spanie noworodków i niemowląt razem z rodzicami. W ten sposób w dawnych czasach zwiększano szansę przetrwania dzieci. Aktualnie cosleeping jest nadal praktykowany w Afryce, Ameryce Południowej i Azji. Coraz częściej cosleeping powraca również do europejskich domów.
Do kiedy stosować cosleeping?
Cosleeping stosuje się najczęściej do około 12 miesiąca życia dziecka. Po tym czasie dziecko powinno zacząć spać we własnym łóżku.
Jakie są zasady cosleepingu?
Cosleeping kieruje się zasadami, które zapewnią mu odpowiednie wsparcie ciała i podparcie kręgosłupa, a jednocześnie pełne bezpieczeństwo. Dlatego też dziecko śpiące z rodzicami powinno zawsze leżeć na plecach i nie mieć głowy ułożonej na poduszce. Spanie na płaskiej powierzchni jest najlepsze dla prawidłowego rozwoju noworodka i niemowlęcia. Dodatkowo w okolicy dziecka nie powinno być żadnych zabawek, maskotek czy innego rodzaju niebezpiecznych w oddychaniu przeszkód. Cosleeping musi też zapewniać wszystkim optymalną, odpowiednią temperaturę powietrza.
Jakie łóżko rodzinne nadaje się do cosleepingu?
Do coosleepingu odpowiednie będzie łóżko zapewniające bezpieczeństwo, a więc nieposiadające twardych lub ostrych krawędzi, a także zbyt szerokich szczelin. Dodatkowo łóżko rodzinne musi posiadać odpowiedni rozmiar, aby wszyscy mogli swobodnie się na nim zmieścić. Bardzo ważne jest również zapewnienie całej rodzinie optymalnego wsparcia ciał i podparcia kręgosłupów, czemu służy dobrej jakości materac wysokoelastyczny.
Czy noworodek może spać z rodzicami?
Opinie co do spania noworodka z rodzicami są różne. Z jednej strony mówi się, że zwiększa to ryzyko zgonu noworodka, ponieważ jest on narażony na czynniki związane z obecnością rodziców. Z drugiej zaś strony zachowanie odpowiednich zasad bezpieczeństwa ryzyko to w dużej mierze niweluje, jednocześnie zapewniając rodzicom i dziecku stały kontakt, co znacznie zwiększa poczucie bezpieczeństwa całej rodziny.
