Polski (PL)Niemiecki (DE)Angielski (EN)
Informacje o produktach: +48 509 940 633 | Obsługa zamówień: +48 512 999 218
0

Poznaj prawa pacjenta i walcz o swoje zdrowie!

10 kwietnia 2024
Prawa pacjenta, służba zdrowia, opieka zdrowotna
Bezsprzecznie zdrowie jest jednym z najważniejszych aspektów życia każdego organizmu, dlatego dostęp do właściwej jakości opieki zdrowotnej ma istotne znaczenie dla każdego z nas. Dlatego ważne jest, aby każdy pacjent był świadomy swoich praw, które gwarantują mu przepisy. Prawa pacjenta służą bowiem z jednej strony ochronie pacjentów, natomiast z drugiej strony mają one zapewnić właściwy poziom opieki zdrowotnej.

Prawa pacjenta stanowią zbiór zasad, które umożliwiają pacjentom w pełni aktywne uczestniczenie w procesie leczenia, co pozwala im czuć się bezpieczniej. Prawa te są wręcz niezbędne do tego, aby każdy mógł świadomie i efektywnie dbać o swoje zdrowie, jak również w przypadku trudności właściwie reagować na różne sytuacje.

Każde z konkretnych praw pacjenta ma swoje głębokie uzasadnienie i cel. Wychodzą one od zapewnienia bezpieczeństwa i komfortu podczas leczenia. Inne z praw pacjenta dotyczą choćby ochrony danych osobowych, a w tym danych wrażliwych. Ale najważniejszym z nich jest leczenie finansowane z budżetu państwa, które jest zgodne z najnowszymi osiągnięciami medycyny. Są one też wyrazem szacunku dla autonomii i wolności pacjenta, pozwalając mu na podejmowanie świadomych decyzji.
stetoscope

Leczenie jest bezpłatne

W Polsce obowiązuje społeczny system opieki zdrowotnej, w którym najbardziej istotnym prawem każdego obywatela jest dostęp do bezpłatnego leczenia, o czym jest mowa w art. 68 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. To prawo gwarantuje, że każdy obywatel może otrzymać niezbędne świadczenia zdrowotne, które finansuje się ze składek zdrowotnych, a więc są one opłacane ze środków publicznych. Zatem opieka zdrowotna nie jest bezpłatna, ale społecznie finansowana.

Poza tym każdy pacjent ma prawo do uzyskiwania świadczeń zdrowotnych odpowiadających aktualnej wiedzy medycznej, o czym stanowi art. 6 ust. 1 Ustawy o prawach pacjenta. W każdej chwili korzystać może z szerokiego wachlarza usług medycznych, jakie oferują publiczne i prywatne instytucje współpracujące z Narodowym Funduszem Zdrowia. Ich filarem jest lekarz podstawowej opieki zdrowotnej, który może skierować pacjenta do specjalistów. Ma on możliwość wykonania podstawowych badań, aby wydać wstępną diagnozę.

W chwili obecnej lekarz POZ może we własnym zakresie skierować pacjenta na różnego rodzaju badania laboratoryjne takie jak:
  • morfologia krwi obwodowej z płytkami krwi;
  • morfologia krwi obwodowej z wzorem odsetkowym i płytkami krwi;
  • retikulocyty;
  • odczyn opadania krwinek czerwonych (OB);
  • sód;
  • potas;
  • wapń zjonizowany;
  • żelazo;
  • żelazo – całkowita zdolność wiązania (TIBC);
  • stężenie transferryny;
  • stężenie hemoglobiny glikowanej (HbAlc);
  • mocznik;
  • kreatynina;
  • glukoza;
  • test obciążenia glukozą;
  • białko całkowite;
  • proteinogram;
  • albumina;
  • białko C-reaktywne (CRP);
  • kwas moczowy;
  • cholesterol całkowity;
  • cholesterol-HDL;
  • cholesterol-LDL;
  • trójglicerydy (TG);
  • bilirubina całkowita;
  • bilirubina bezpośrednia;
  • fosfataza alkaliczna (ALP);
  • aminotransferaza asparaginianowa (AST);
  • aminotransferaza alaninowa (ALT);
  • gammaglutamylotranspeptydaza (GGTP);
  • amylaza;
  • kinaza keratynowa (CK);
  • fosfataza kwaśna całkowita (ACP);
  • czynnik reumatoidalny (RF);
  • miano antystreptolizyn O (ASO);
  • hormon tyreotropowy (TSH);
  • antygen HBs-AgHBs;
  • VDRL;
  • FT3;
  • FT4;
  • PSA;
  • wskaźnik protrombinowy (INR);
  • czas kaolinowo-kefalinowy (APTT);
  • fibrynogen;
  • posiew moczu z antybiogramem;
  • ogólne badanie moczu z oceną właściwości fizycznych, chemicznych oraz oceną mikroskopową osadu;
  • ilościowe oznaczanie białka w moczu;
  • ilościowe oznaczanie glukozy w moczu;
  • ilościowe oznaczanie wapnia w moczu;
  • ilościowe oznaczanie amylazy w moczu;
  • badanie ogólne kału;
  • pasożyty ogólne w kale;
  • krew utajona w kale (metodą immunochemiczną);
  • posiew kału w kierunku pałeczek Salmonella i Shigella;
  • posiew wymazu z gardła z antybiogramem;
  • test antygenowy SARS-CoV-2.
Poza tym może on wykonać badanie elektrokardiograficzne (EKG) w spoczynku, jak też skierować pacjenta na diagnostykę obrazową, do której zalicza się:
  • USG tarczycy i przytarczyc;
  • USG ślinianek;
  • USG nerek, moczowodów, pęcherza moczowego;
  • USG brzucha i przestrzeni zaotrzewnowej, a w tym celem wstępnej oceny gruczołu krokowego;
  • USG obwodowych węzłów chłonnych;
  • RTG klatki piersiowej w projekcji AP i bocznej;
  • RTG kręgosłupa, kończyn i miednicy – w projekcji AP i bocznej;
  • RTG czaszki;
  • RTG zatok;
  • RTG przeglądowe jamy brzusznej;
  • gastroskopię;
  • kolonoskopię;
  • TK płuc.
Od niedawna korzystać mogą też z powierzonego budżetu diagnostycznego, do którego zalicza się badania takie jak:
  • ferrytyna;
  • witamina B12;
  • kwas foliowy;
  • anty CCP;
  • szybki test ilościowy CRP (do ukończenia 6 roku życia);
  • przeciwciała anty-HCV;
  • immunoglobuliny E całkowite (IgE);
  • immunoglobuliny E swoiste (IgE) dla alergenów wziewnych (leszczyna, olcha, brzoza, trawy, żyto, bylica, roztocza kurzu domowego, pies, kot, altenaria);
  • immunoglobuliny E swoiste (IgE) dla alergenów pokarmowych (mleko, jaja, pszenica, soja, orzechy ziemne, orzechy laskowe, ryby, owoce morza - skorupiaki, marchew, jabłko);
  • antygen Helicobacter pylori w kale - test kasetkowy;
  • antygen Helicobacter pylori w kale - test laboratoryjny;
  • strep-test.
Niektóre placówki korzystają z budżetu powierzonego opieki koordynowanej, który pozwala na wykonanie badań :
  • BNP (NT-pro-BNP);
  • albuminuria (stężenie albumin w moczu);
  • UACR (wskaźnik albumina/kreatynina w moczu);
  • antyTPO (przeciwciała przeciw peroksydazie tarczycowej);
  • antyTSHR (przeciwciała przeciw receptorom TSH);
  • antyTG (przeciwciała przeciw tyreoglobulinie);
  • EKG wysiłkowe (próba wysiłkowa EKG);
  • Holter EKG 24 godz. (24-godzinna rejestracja EKG);
  • Holter EKG 48 godz. (48-godzinna rejestracja EKG);
  • Holter EKG 72 godz. (72-godzinna rejestracja EKG);
  • Holter RR (24-godzinna rejestracja ciśnienia tętniczego);
  • USG Doppler tętnic szyjnych;
  • USG Doppler naczyń kończyn dolnych;
  • USG Serca przezklatkowe (echo serca);
  • spirometria;
  • spirometria z próbą rozkurczową;
  • biopsja aspiracyjna cienkoigłowa tarczycy celowana;
  • tomografia komputerowa tętnic wieńcowych.
Należy też pamiętać, że istnieją też lekarze specjaliści, do których nie potrzeba skierowania od lekarza POZ, a są to:
  • psychiatra;
  • onkolog
  • wenerolog
  • stomatolog
  • ginekolog i położnik.
Nadto część osób nie wymaga skierowania do specjalisty, a są to te osoby, które:
  • chorują na gruźlicę;
  • są zakażone wirusem HIV;
  • są inwalidami wojennymi lub wojskowymi, kombatantami lub osobami represjonowanymi, żołnierzami zastępczej służby wojskowej, działaczami opozycji antykomunistycznej albo osobami represjonowanymi z powodów politycznych lub osobą deportowaną do pracy przymusowej;
  • są cywilnymi niewidomymi ofiarami działań wojennych;
  • są uprawnionymi żołnierzami lub pracownikami wojska – w zakresie leczenia urazów lub chorób nabytych podczas wykonywania zadań poza granicami państwa;
  • są weteranami – w zakresie leczenia urazów lub chorób nabytych podczas wykonywania zadań poza granicami państwa;
  • są osobami uzależnionymi od alkoholu, środków odurzających i substancji psychotropowych – w zakresie lecznictwa odwykowego;
  • są osobami współuzależnionionymi, a więc mieszkają lub gospodarują wspólnie z osobą uzależnioną lub ich stan psychiczny powstał na skutek związku emocjonalnego z osobą uzależnioną – w zakresie leczenia współuzależnienia;
  • chcą skorzystać ze świadczeń psychologicznych, psychoterapeutycznych i środowiskowych dla dzieci i młodzieży;
  • są byłymi działaczami opozycji antykomunistycznej lub osobami represjonowanymi z powodów politycznych;
  • są osobami, które były deportowane do pracy przymusowej oraz osadzone w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich;
  • nie mają 18 lat i posiadają zaświadczenie od lekarza (lekarza ubezpieczenia zdrowotnego ze specjalizacją II stopnia lub tytułem specjalisty w dziedzinie: położnictwa i ginekologii, perinatologii, neonatologii, pediatrii, neurologii dziecięcej, kardiologii dziecięcej lub chirurgii dziecięcej) o ciężkim i nieodwracalnym upośledzeniu albo nieuleczalnej chorobie zagrażającej życiu, które powstały w prenatalnym okresie rozwoju dziecka lub w czasie porodu;
  • mają orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności;
  • mają orzeczenie o niepełnosprawności ze wskazaniami o konieczność stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz konieczność stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji.
Problematyczny wydaje się system finansowania placówek podstawowej opieki zdrowotnej. Zakłada on, że lekarz otrzymuje miesięczny ryczałt za każdego pacjenta, jaki jest do niego zapisany, czyli złożył deklarację. Z tych środków opłaca koszta badań i wizyt, bo nie dostaje dodatkowych środków na ten cel. Dlatego też każda wizyta pacjenta powoduje utratę czasu, a każde zlecone badanie powoduje zmniejszenie dochodu placówki. Przychodniom opłaca się więc sztucznie ograniczać liczbę pacjentów przyjmowanych każdego dnia, do czego nie mają prawa. Dodatkowo część placówek nakłada limity finansowe na badania zlecane przez lekarza, przez co diagnostyka jest silnie ograniczana, niestety kosztem pacjentów.

Inaczej sprawa ma się do porodu i nagłych zachorowań, a w takich przypadkach kolejki nie obowiązują. Każdyp pacjent ma prawo do natychmiastowego otrzymania świadczeń zdrowotnych, gdy jego życie lub zdrowie jest zagrożone, albo w czasie porodu. Wynika to z przepisów prawa, a przede wszystkim art. 7 Ustawy o prawach pacjenta. Co istotne, dotyczy to nie tylko zagrożenia życia, ale też zagrożenia zdrowia, co część personelu medycznego pomija, odmawiając niekiedy udzielenia doraźnej pomocy w ramach szpitalnych oddziałów ratunkowych.
Opieka zdrowotna w Polsce jest finansowana społecznie, a nie bezpłatna.
W ramach systemu nieodpłatnej opieki zdrowotnej w Polsce mamy też stały dostęp do całej gamy lekarzy specjalistów przyjmujących w ramach skierowań. Mogą oni bez zlecać badania diagnostyczne bez większych ograniczeń. Obok tego mogą oni skierować pacjenta na zabieg chirurgiczny, gdy widzą taką potrzebę.

Niedawno nastąpiły zmiany w dostępie do rehabilitacji, dzięki którym pacjenci mogą być na nią kierowani także przez lekarza POZ, a nie tylko specjalistów. Warto pamiętać również, że skierowanie do szpitala wystawić może dowolny lekarz lub felczer. Także wystawienie recepty na leki niekiedy nie wymaga wizyty u specjalisty, choć nie jest to zasadą, dlatego należy zawsze skontaktować się z lekarzem celem zweryfikowania konkretnego leku.

Warto też zaznaczyć, że nie wszystkie usługi medyczne są dostępne w ramach bezpłatnej opieki zdrowotnej. Istnieją bowiem świadczenia płatne, za które pacjent musi zapłacić. Są to na przykład nierefundowane leki czy jednosobowy pokój w trakcie pobytu w szpitalu. Co do zasady jednak system społecznego finansowania opieki zdrowotnej jest wydajny i pozwala na skuteczne leczenie bez dopłat.

Choć prawo do bezpłatnego leczenia jest gwarantowane, w praktyce można spotkać natknąć się na ograniczenia, jak długie kolejki do specjalistów związane z niskim dostępem do usług w danej miejscowości. W takich sytuacjach część pacjentów szuka alternatywnych rozwiązań, takich jak korzystanie z prywatnej opieki zdrowotnej, co jednak wiąże się z dodatkowymi kosztami.
Prawa pacjenta, leczenie za darmo, lekarz POZ, przychodnia rejonowa

Godność ponad wszystko

Kluczowa dla godności jest należyta staranność, z jaką podmioty udzielające świadczeń zdrowotnych muszą ich udzielać. Warunki muszą też odpowiadać wymogom fachowym i sanitarnym, które określają przepisy prawa. Przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych osoby wykonujące zawód medyczny kierują się zasadami etyki zawodowej określonymi przez właściwe samorządy zawodów medycznych.

Pacjenci muszą być traktowani z poszanowaniem godności i intymności, co wynika z art. 20 Ustawy o prawach pacjenta, a także jest wyrazem humanistycznego podejścia do leczenia. Zasada ta stanowi wartość, na której opiera się relacja terapeutyczna między pacjentem a personelem medycznym, co ma gwarantować, że każdy człowiek jest traktowany z należytym szacunkiem, niezależnie od okoliczności.

Należy pamiętać też o prawie do leczenia bólu, które też wiąże się z godnością. Wynika ono z art. 20a Ustawy o prawach pacjenta, a dzięki niemu lekarz nie może odmówić leczenia bólu, czyli również podania pacjentowi skutecznego znieczulenia, gdy ten tego wymaga. Każda osoba ma prawo do bycia traktowaną z podstawowym szacunkiem, w tym do bólu, jaki subiektywnie odczuwa. To natomiast wymaga empatii, profesjonalizmu oraz etycznego postępowania w każdym aspekcie opieki zdrowotnej.

Warto wspomnieć, że prawo do intymności obejmuje zarówno sfery fizyczne, jak i psychiczne pacjenta. Wszelkie procedury medyczne powinny być więc przeprowadzane w sposób zapewniający maksymalną prywatność, a informacje na temat stanu zdrowia pacjenta być silnie chronione, natomiast udostępniane tylko tym, którzy są zaangażowani w proces leczenia. Personel medyczny jest zobowiązany do zachowania poufności wszelkich danych osobowych i medycznych, zapewniając, że informacje nie będą bez zgody pacjenta ujawniane osobom trzecim.

W praktyce poszanowanie godności i intymności pacjenta przejawia się na różne sposoby. Podstawowym jest zamknięcie drzwi gabinetu, a przy braku takiej możliwości, zadbanie o skuteczny parawan czy zasłonę, która zapewnia niewidoczność. Należy też zawsze szanować decyzje pacjenta dotyczące jego ciała i leczenia. Jest to też zapewnienie dostępu do wsparcia psychologicznego, co pomoże w szczególności pacjentom mierzącym się z trudnymi diagnozami, które wywołują napięcie.
Etyka lekarska, przysięga Hipokratesa, leczenie bólu

Informacje o stanie zdrowia

W całym procesie leczenia i opieki zdrowotnej jednym z najważniejszych praw pacjenta jest prawo do otrzymywania pełnych, aktualnych i zrozumiałych informacji o swoim stanie zdrowia. To prawo umożliwia pacjentom dokonywanie świadomych wyborów dotyczących opcji leczenia, a bardzo często rozwiewa wątpliwości pacjentów. To zaś pozwala na aktywny udział w procesie leczniczym. Wynika ono z art. 9 Ustawy o prawach pacjenta, który też szczegółowo dzieli grupy pacjentów pod względem wieku, dając im różne prawa.

Pacjent ma prawo do informacji o diagnozie, jak również o korzyściach i ryzykach, jakie mogą nastąpić przy zastosowaniu każdej z proponowanych metod leczenia, co zapewnia większą partycypację w całym procesie. Poza tym pacjentowi należy przedstawić prognozę przebiegu choroby, a także skutki odstąpienia od leczenia. Pacjent powinien być świadomy możliwych powikłań spowodowanych leczeniem, mając też pełną wiedzę o alternatywnych metodach leczenia, jakie może podjąć.

Wszelkie z powyższych informacji muszą być pacjentom zawsze przekazywane w sposób przystępny i zrozumiały dla pacjenta. Personel medyczny musi wziąć pod uwagę jego wiek, wykształcenie i poziom rozwoju, który wpływa na możliwości poznawcze. Powinien też upewnić się, że pacjent rzeczywiście zrozumiał otrzymane informacje, a także dać pacjentowi możliwość zadawania pytań oraz wyrażania wątpliwości na każdym etapie.
Prawa pacjenta, rozmowa z lekarzem, diagnozowanie chorób

Sekrety tajemnicy lekarskiej

Tajemnica lekarska to jedno z najstarszych praw pacjenta, a jednocześnie od wieków pozostaje kluczowym elementem etyki zawodowej w medycynie. Stanowi ono o obowiązku zachowania w poufności wszelkich informacji uzyskanych od pacjenta lub o pacjencie w trakcie wykonywania zawodu lekarza. Prawo to zapewnia pacjentom ochronę prywatności, dzięki której wrażliwe dane nie będą udostępniane innym osobom bez wyraźnej zgody wyrażonej przez pacjenta.

Trzymanie informacji w tajemnicy lekarskiej wynika z art. 13 Ustawy o prawach pacjenta. Dotyczy ona wszystkich zawodów medycznych, a więc nie jedynie lekarzy. Regulacje te zobowiązują do zachowania w tajemnicy informacji dotyczących stanu zdrowia, diagnozy czy leczenia, a także wszelkich innych danych pacjenta.

Warto podkreślić, że tajemnica lekarska obejmuje nie tylko informacje bezpośrednio związane ze stanem zdrowia pacjenta, ale również wszelkie dane osobowe, które mogłyby zostać przez pacjenta ujawnione w trakcie konsultacji, badań lub leczenia, ale też podczas zwykłej rozmowy. Dotyczy to również informacji o samym fakcie poszukiwania pomocy medycznej, a także wszystkiego, co pacjent powiedział.

Trzymanie się tajemnicy lekarskiej jest istotne dla utrzymania zaufania. Daje to pacjentom pewność, że mogą otwarcie rozmawiać o swoim zdrowiu, a przy tym nie muszą się obawiać, że ich prywatność zostanie naruszona. Jest ona niezbędna dla diagnozy, leczenia i szeroko pojętego dobra pacjenta, co czyni ją uniwersalnym prawem.
Tajemnica lekarska, tajemnice zawodowe, relacja lekarz-pacjent

Świadoma zgoda na leczenie

Fundamentem systemu jest świadoma zgoda na leczenie, bowiem bez jej wyrażenia nie jest możliwe jego przeprowadzenie. Poza pewnymi wyjątkami, które regulują przepisy prawa. Jest to zasada, która szanuje autonomię pacjent, a więc także jego prawo do decydowania o własnym zdrowiu. Świadoma zgoda wymaga stosowania prawa do informacji, o którym mowa powyżej. Tylko wtedy pacjent może podjąć świadomą i wolną decyzję dotyczącą leczenia.

Prawo do wyrażania świadomej zgody wynika wprost z art. 16 Ustawy o prawach pacjenta, a jest związane z konwencjami międzynarodowymi, które dotyczą praw człowieka. Te regulacje wymagają też, aby przed każdym zabiegiem medycznym, diagnostycznym czy terapeutycznym, pacjent był w pełni i zrozumiale poinformowany o wszystkich aspektach związanych z proponowanym leczeniem.

Świadoma zgoda jest podstawowym prawem pacjenta, które umacnia jego autonomię i uczestnictwo w procesie leczenia. Jest to nie tylko wymóg prawny, ale też element etyczny, którego celem jest budowanie atmosfery zaufania między pacjentem a lekarzem. Szacunek do prawa na wyrażenie świadomej zgody jest dowodem na humanitarne podejście do medycyny, które stawia dobro pacjenta na pierwszym miejscu.
Prawa pacjenta, zgoda na leczenie, formalności przed operacją

Dostęp do dokumentacji medycznej

Pacjent ma prawo dostępu do dokumentacji medycznej, którego nie można mu ograniczać. Zdarza się, że personel placówki odmawia tego dostępu, nakazując pacjentowi oczekiwanie na decyzję lekarza. Jest to postępowanie nielegalne, ponieważ prawo to nie zależy od czyjejś decyzji. Pacjent w każdej chwili może zajrzeć do dokumentacji mówiącego o jego stanie zdrowia, a w tym do diagnoz czy historii leczenia, jeśli wyrazi taką wolę. Wynika to z art. 23 i 26 Ustawy o prawach pacjenta, a realizacji tego prawa pacjenta nie można go pozbawić.

Dokumentacja medyczna jest przechowywana przez 20 lat, co pozwala na pozyskanie z niej istotnych informacji o pacjencie. Pacjent może też zażądać kopii dokumentacji, a jeśli coś w niej jest nieprawidłowe, może również wnieść o dokonanie korekty w żądanym zakresie. Co do zasady sporządzenie i wydanie kopii dokumentacji medycznej podlega opłacie, lecz raz w roku przysługuje bezpłatnie.

Pozyskanie kopii dokumentacji medycznej może odbywać się na różne sposoby, zazwyczaj przez złożenie pisemnego wniosku w placówce medycznej. Placówka nie może pytać o cel, w jakim dokumentacja medyczna jest pacjentowi potrzebna. Najczęściej jest ona jednak potrzebna do kontynuacji leczenia, a rzadziej w celach prawnych czy ubezpieczeniowych. Pacjent może też wydać pełnomocnictwo do uzyskania jej przez inną osobę.
Odwiedziny w szpitalu, bliska osoba w gabinecie, rodzina pacjenta

Obecność osób bliskich

Choć na całym świecie personel medyczny wie, jak ważne w procesie leczenia jest wsparcie bliskich, w Polsce nadal zbyt często spotykamy się z czymś przeciwnym. Wielu lekarzy prosi bliskie osoby o opuszczenie gabinetu na czas badań pacjenta. Szczególnie widać to na szpitalnych oddziałach ratunkowych, gdzie pacjenci są badani w samotności, a ich rodziny godzinami oczekują na korytarzach. Jest to jednak istotne naruszenie prawa, z którym warto walczyć.

Każdy pacjent ma pełne prawo do tego, aby przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych obecna była bliska osoba, którą ten wyznaczy. Wynika to z art. 21 Ustawy o prawach pacjenta, który mówi też o pewnych wyjątkach od tej reguły. Są to jednak obiektywnie niezwykle rzadkie wyjątki, bowiem osoba wykonująca zawód medyczny może odmówić pacjentowi obecności osoby bliskiej jedynie w przypadku istnienia obiektywnego ryzyka wystąpienia zagrożenia epidemicznego lub ze względu na obiektywne bezpieczeństwo zdrowotne pacjenta. Poza tym odmowę zawsze odnotowuje się w dokumentacji medycznej, argumentując ją.

Prawo pacjenta do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, a w tym prawa do obecności osób bliskich w trakcie badań, jest fundamentalnym uprawnieniem wynikającym wprost z praw człowieka. Obecność bliskich podczas badań i leczenia może mieć ogromne znaczenie dla samopoczucia pacjenta, co zwiększa efektywność procesu leczenia, o czym też należy pamiętać.

Obecność osób bliskich jest uznawana za element terapeutyczny, wpływający pozytywnie na proces leczenia. Dlatego też placówki medyczne powinny umożliwić obecność bliskich w sposób elastyczny, a więc z uwzględnieniem potrzeb pacjenta, nie zaś odmawiać jej przez pryzmat wygodniejszej pracy. Dlatego też wypraszanie z gabinetów lekarskich jest czymś całkowicie niedopuszczalnym.

Prawo pacjenta do obecności osób bliskich podczas leczenia jest kluczowym elementem opieki zdrowotnej, jakie podkreśla znaczenie wsparcia emocjonalnego w procesie leczenia. Szanowanie prawa wymaga od placówek medycznych odpowiedniej organizacji pracy, ale także empatii wobec potrzeb pacjenta. Umożliwienie pacjentowi bycia w otoczeniu osób mu bliskich jest wyrazem szacunku dla jego godności, a także wsparcia dla życia prywatnego i rodzinnego pacjenta, co ma wpływ na efekty leczenia.
Prawa pacjenta, opieka duszpasterska, kapelan szpitalny

Opieka duchowa w trakcie leczenia

Pacjent przebywający w podmiocie leczniczym wykonującym działalność leczniczą, a więc na przykład szpitalu, ma prawo do opieki duszpasterskiej, co nie jest zależne od jego wyznania. Część pacjentów uważa opiekę duchową podczas leczenia za integralną część holistycznego podejścia do zdrowia. Stąd też prawo do opieki duszpasterskiej podkreśla znaczenie wsparcia duchowego dla tych pacjentów.

Opieka duchowa może być szczególnie ważna dla pacjentów znajdujących się w trudnej sytuacji życiowej, a więc głównie w obliczu poważnej choroby lub przed operacjami, kiedy to pozwala im odnaleźć spokój. Dla części pacjentów opieka duchowa stanowi wsparcie w poszukiwaniu odpowiedzi na trudne pytania dotyczące cierpienia, choroby, sensu życia i śmierci, dzięki czemu może uzupełniać rolę konsultacji psychologicznych.

Warto podkreślić, że prawo to jest niezależne od wyznania, przez co placówki medyczne powinny starać się zapewnić dostęp do przedstawicieli różnych religii i ich odłamów, aby każdy mógł skorzystać z takiej formy wsparcia, która odpowiada własnym przekonaniom, a nie decyzjom personelu. Opieka duchowa powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb i życzeń pacjenta, dlatego też nie zapewnia się jej bez wyraźnej prośby.
Sprzeciw wobec leczenia, odmowa terapii, zgoda na leczenie

Sprzeciw wobec zaproponowanego leczenia

Każdy pacjent ma prawo do zgłoszenia sprzeciwu wobec opinii lekarza. Jest to także ważny aspekt autonomii pacjenta, bowiem pozwala mu brać udział w procesie leczenia. Pacjent, jako centralna postać w procesie leczniczym, ma prawo do swobodnego wyrażania swoich przekonań, a w tym do decydowania o swoim zdrowiu. Obejmuje to możliwość niewyrażenia zgody na proponowane metody leczenia. Wynika to z art. 17 Ustawy o prawach pacjenta, a pewne elementy zgody na leczenie zależne są od wieku.

Pacjent powinien poinformować lekarza o swoim sprzeciwie wobec leczenia sposób jasny i zrozumiały. Bywa, że wymaga to złożenia pisemnego oświadczenia, w którym pacjent wolę tę poświadcza. Niezależnie od firmy, sprzeciw powinien zostać odnotowany w dokumentacji medycznej, co pozwoli uniknąć ewentualnych oskarżeń. Każda decyzja pacjenta musi być uszanowana przez lekarza. Nawet jeśli decyzja jest sprzeczna ze standardami leczenia, są oni zobowiązani ją uznać.

Decydując się na sprzeciw wobec leczenia, pacjent pwinien być w pełni świadomy możliwych konsekwencji dla zdrowia i życia. Dlatego też lekarz ma obowiązek odbycia rozmowy z pacjentem, aby poinformować o ryzyku i skutkach przerwanej terapii. Musi jednak również poinformować go o alternatywach dla leczenia, na jakie ten się nie zgodził. Tu należy podkreślić, że sprzeciw wobec jednej metody leczenia nie oznacza rezygnacji z leczenia w ogóle. Także podjęcie decyzji o wypisaniu się ze szpitala na własne żądanie, nie może spowodować zaprzestania leczenia. Pacjent musi otrzymać skierowania oraz recepty, aby mógł leczyć się dalej.
Prawa pacjenta, konsylium lekarskie, druga opinia

Konsylium lekarskie lub druga opinia

Ważne jest też prawo do konsylium, jak też do uzyskania opinii innego lekarza, pielęgniarki czy położnej. Jest to prawo pacjenta, które wynika z art. 6 Ustawy o prawach pacjentów. Co prawda personel może uznać je za bezzasadne, ale każda odmowa musi być odnotowana w dokumentacji medycznej. Dlatego też wniosek o konsylium jest często akceptowany, także z obawy przed konsekwencjami.

Jest to istotne prawo pacjenta, ponieważ zapewnia mu w pewien sposób możliwość aktywnego uczestnictwa w procesie leczenia. Daje to pacjentowi możliwość uzyskania dodatkowej konsultacji lekarskiej czy pielęgniarskiej, co niekiedy ma duży wpływ na decyzje dotyczące dalszego leczenia, jakie pacjent ma podjąć. Jest to też pomocje, gdy zaufanie do lekarza jest na zbyt niskim poziomie. Celem tego prawa pacjenta jest ochrona jednostki przed złymi decyzjami. Te bowiem powinny być świadome i indywidualnie przemyślane, a nie podejmowane rutynowo.

Konsylium lekarskie to spotkanie kilku specjalistów z różnych dziedzin medycyny. Ich celem jest wspólne przeanalizowanie dokumentacji pacjenta, a często także zbadanie go. Na tej podstawie proponują oni najlepszy możliwy plan leczenia, który jest oparty o wiedzę z kilku dziedzin. Co ważne, pacjent ma prawo uczestniczyć w konsylium, a więc ma też możliwość podjęcia dyskusji. Konsylium jest zwoływane także przy wątpliwych diagnozach, a także w przypadku, gdy stan pacjenta jest tak skomplikowany medycznie, że wymaga organizacji takiego spotkania.

Prawny dostęp do konsylium lekarskiego lub drugiej opinii medycznej daje pacjentom możliwość lepszego zrozumienia sytuacji, w jakiej się znajdują, a to z kolei mocno pomaga w podejmowaniu świadomych decyzji dotyczących dalszego leczenia. Jest też wyrazem poszanowania praw pacjenta do aktywnego udziału w procesie decyzyjnym dotyczącym leczenia. Stanowi to element zapewnienia wysokiej jakości opieki zdrowotnej, bowiem przekłada się na dokonanie najlepszej decyzji, jaką pacjent mógłby podjąć.
NOP, niepożądany odczyn poszczepienny, działanie niepożądane leku

Pozostałe prawa pacjenta

Istnieje też szereg innych praw pacjenta, które zapewniają im dodatkową ochronę i wsparcie. Te obejmują możliwość zgłaszania działań niepożądanych wszelkiego rodzaju produktów leczniczych czy też prawo do korzystania z depozytu w celu przechowywania rzeczy o dużej wartości. Oczywiście pacjenci mają też zagwarantowane prawo do dochodzenia swoich praw w przypadku ich naruszenia.

Każdy pacjent ma prawo zgłaszać niepożądane działania leków oraz produktów leczniczych, a w tym także niepożądane odczyny poszczepienne, zwane NOP. Takie zgłoszenia są ważnym elementem szerokiego monitorowania bezpieczeństwa leków, co przyczynia się do poprawy standarów opieki medycznej. Procedury zgłaszania są dostępne w placówkach medycznych, a także na stronach internetowych organów regulacyjnych.

W przypadku naruszenia praw pacjenta, warto jest dochodzić swoich praw. Otrzymać można też zadośćuczynienie pieniężne za doznane krzywdy na mocy art. 4 Ustawy o prawach pacjenta. Ten mówi, że pacjent, którego prawa zostały naruszone, może ubiegać się o zadośćuczynienie pieniężne. Jest to forma rekompensaty za szkody psychiczne, społeczne i fizyczne, które pacjent poniósł w wyniku naruszenia jego praw.

Pacjenci mogą też skorzystać ze wsparcia instytucjonalnego, a w pierwszej kolejności od Rzecznika Praw Pacjenta. Warto też korzystać ze wsparcia i porad różnego rodzaju organizacji pozarządowych. W przypadku naruszenia zasad kontraktu, należy informację o tym przekazać do Narodowego Funduszu Zdrowia. Pracownik lub placówka, która narusza prawa pacjenta, może zostać w różny sposób ukarana.

Choćby częściowa znajomość praw pacjenta, a także umejętność korzystania z nich, to klucz do skutecznego zarządzania własnym zdrowiem, co jest domeną odpowiedzialnych ludzi. Pacjenci powinni być świadomi swoich uprawnień, ale również mieć wiedzę o dostępnych środkach ochrony prawnej, które pozwalają na skuteczne dochodzenie swoich praw w przypadku ich naruszenia.

Zachęcamy również do zapoznania się z pozostałymi artykułami na najlepszym blogu o spaniu i zdrowiu, a także Encyklopedią Zdrowego Snu przygotowaną przez zespół specjalistów ONSEN®. Osobom dbającym o zdrowie kręgosłupa, polecamy zestaw ćwiczeń na kręgosłup przygotowany przez fizjoterapeutę.
Materace z pianki, materac 180x200, producenci materaców

FAQ: Prawa pacjenta

Gdzie zgłosić naruszenie praw pacjenta?

W przypadku naruszenia praw pacjenta, pierwszym krokiem jest skierowanie sprawy do Rzecznika Praw Pacjenta. W niektórych sytuacjach właściwym miejscem może być również Narodowy Fundusz Zdrowia, bowiem część naruszeń jest też naruszeniem kontraktu. Przeciwko konkretnemu lekarzowi wystąpić można do właściwej miejscowo okręgowej izby lekarskiej. Poza tym pacjent ma możliwość dochodzenia swoich praw na drodze sądowej, na zasadach ogólnych postępowania cywilnego.

Jakie prawa pacjenta najczęściej są łamane?

Do najczęściej naruszanych praw pacjenta należy ograniczenie prawa do obecności osoby bliskiej podczas świadczenia usług medycznych, a w szczególności na szpitalnych oddziałach ratunkowych. Często narusza się też prawo pacjentów do otrzymywania świadczeń medycznych na odpowiednim poziomie i w racjonalnym czasie. Naruszenia te mogą mieć poważny wpływ na komfort i zadowolenie pacjentów z opieki zdrowotnej.

Czy lekarz podstawowej opieki zdrowotnej może odmówić przyjęcia pacjenta?

Lekarz podstawowej opieki zdrowotnej (POZ) powinien przyjąć pacjenta w dniu zgłoszenia. Wyjątkiem od tej zasady jest sytuacja, w której pacjent nie wymaga bezpośredniej interwencji medycznej, a więc w przypadku wizyt kontrolnych czy badań profilaktycznych. W takich przypadkach wizyta może zostać zaplanowana na inny termin. Placówka nie może narzucać limitów na wizyty lekarskie, ani odsyłać do innych podmiotów.

Czy pacjent ma prawo do zmiany lekarza specjalisty?

Tak, pacjent ma pełne prawo do wyboru i zmiany lekarza specjalisty, pielęgniarki czy położnej. Nikt nie może narzucać pacjentowi korzystania z usług konkretnej placówki medycznej lub konkretnego specjalisty.

Czy lekarz podstawowej opieki zdrowotnej ma limit pacjentów?

Formalnie nie istnieje limit pacjentów, którzy mogą być przyjęci przez lekarza POZ w ciągu dnia. Jednak w praktyce przychodnie niekiedy ustalają własne limity, co jest niezgodne z prawami pacjenta i warunkami kontraktów, jakie zawierają z Narodowym Funduszem Zdrowia. Istnieje jednak limit liczby osób, które mogą zadeklarować danego lekarza jako swojego lekarza podstawowej opieki zdrowotnej. Do jednego lekarza deklaracji nie może złożyć więcej niż 2750 pacjentów.

Udostępnij
Newsletter - bądź na bieżąco!
Bez wyrażenia zgody nie możemy dodać Twojego adresu e-mail do bazy subskrybentów newslettera ONSEN®.
Dziękujemy za dołączenie do grupy subskrybentów newslettera ONSEN®!
Komentarze
Wystąpiły błędy w formularzu.
Imię lub pseudonim *
Adres e-mail (nie będzie widoczny)
Number telefonu (nie będzie widoczny)
Komentarz *
Dziękujemy za dodanie komentarza!
Więcej cennych i przydatnych porad ekspertów...