Polski (PL)Niemiecki (DE)Angielski (EN)
Doradztwo i obsługa zamówień: +48 512 999 218 
0

Zaburzenia osobowości - co to jest i jak je rozpoznać?

15 sierpnia 2025
Osobowość to unikalny zestaw cech psychicznych i emocjonalnych, który kształtuje nasze postrzeganie świata, relacje z innymi i reakcje na stres. Czasem jednak wzorce myślenia, odczuwania i zachowania stają się sztywne, nieprzystosowawcze i utrudniają codzienne funkcjonowanie. To właśnie wtedy mówimy o zaburzeniu osobowości, które wymaga pomocy specjalistów. Nie jest to charakter czy fababeria, ale złożona dolegliwość.

Zaburzenia osobowości nie pojawiają się nagle, ale zwykle rozwijają się stopniowo, zaczynając bardzo często już we wczesnym okresie życia, aby następnie utrwalić się w dorosłości. Osoby nimi dotknięte często nie zdają sobie sprawy, że ich sposób funkcjonowania odbiega od normy. To otoczenie szybciej zauważa ich impulsywność, chłód emocjonalny i niepewność siebie, a czasem też manipulację.

Mateusz Nesterok, doświadczony psycholog współpracujący z marką ONSEN®, zaznacza również, że jednym z najtrudniejszych aspektów diagnostyki zaburzeń osobowości jest ich "niewidzialność". Często poważne zaburzenia osobowości są mylone z depresją czy lękami lub po prostu określane jako ciężki charakter. A to właśnie właściwa diagnoza stanowi pierwszy krok do skutecznej pomocy.

Typy i objawy zaburzeń osobowości

Zgodnie z popularną klasyfikacją DSM-5, zaburzenia osobowości dzielą się na trzy główne klastry. Oznacza się je klastrami A, B i C, a każdy z nich opisuje grupę wzorców zachowania i przeżywania, które mają wspólną oś psychopatologiczną, co stanowi podstawę ich klasyfikowania.

Klaster A to osobowości dziwaczne lub ekscentryczne, co obejmuje osobowość paranoiczną, schizoidalną i schizotypową. Osoby te są często wycofane, nieufne i podejrzliwe, a nadto mają trudności w budowaniu relacji.

Klaster B to osobowości dramatyczne, emocjonalne lub nieprzewidywalne, a zaliczają się do niego osobowość borderline, narcystyczna, histrioniczna i antyspołeczna (dyssocjalna). Cechą wspólną tej grupy są trudności w kontroli impulsów i chwiejność emocjonalna, a także częste konflikty społeczne.

Klaster C obejmuje osobowości lękowe, czyli unikającą (lękliwą), zależną i obsesyjno-kompulsyjną (anankastyczną). Osoby te często są nadmiernie zależne od innych oraz mają silny lęk przed krytyką i porażką, a ich codzienne funkcjonowanie bywa paraliżowane. Najczęściej przez perfekcjonizm lub strach przed odrzuceniem, który jest w nich częsty.

Najczęstsze zaburzenia osobowości

Osobowość chwiejna emocjonalnie (borderline) cechuje się intensywnym lękiem przed porzuceniem, który bardzo często jest nieświadomy, czyli zaburzona osoba nie zdaje sobie z niech sprawy. Poza tym borderline cechuje się niestabilnymi relacjami, silną impulsywnością oraz skrajnymi wahaniami nastroju, które nie wynikają z racjonalnych przesłanek. Osoby borderline mogą jednocześnie idealizować i deprecjonować bliskich, cierpiąc na chroniczne poczucie pustki.

Osobowość paranoiczna charakteryzuje się skrajną podejrzliwością, a przy tym nieufnością oraz tendencją do interpretowania działań innych jako wrogich. Osoby z tym zaburzeniem są przekonane o czyhających zagrożeniach, co prowadzi do izolacji i konfliktów.

Osobowość schizoidalna objawia się emocjonalnym chłodem i ograniczonym zakresem ekspresji emocji, co wiąże się też z brakiem zainteresowania relacjami społecznymi. Takie osoby często wybierają samotność, nie wykazując potrzeby więzi.

Osobowość dyssocjalna to wzorzec lekceważenia norm społecznych i praw innych jednostek, dlatego nazywa się ją antyspołeczną. Osoby z tym zaburzeniem przejawiają brak empatii, skłonności do manipulacji i impulsywność, a często mają też konflikty z prawem.

Osobowość histrioniczna wyróżnia się przesadną emocjonalnością, potrzebą bycia w centrum uwagi i teatralnym zachowaniem, a także powierzchownością emocjonalną. Osoby z tym zaburzeniem często dramatyzują i prowokują innych, choć nie ma do tego obiektywnych przesłanek.

Osobowość anankastyczna, zwana też osobowością obsesyjno-kompulsyjną, wiąże się z nadmiernym perfekcjonizmem. Osoby takie cechują się skrupulatnością, potrzebą kontroli i nieelastycznością, co często irytuje ich otoczenie. Spontaniczne decyzje podejmowane są z trudnością, ponieważ co do zasady postrzegają spontaniczność jako zagrożenie, które wymaga od nich elastyczności.

Osobowość lękliwa to silny lęk przed oceną i odrzuceniem, prowadzący do unikania kontaktów społecznych. Osoby z osobowością unikającą pragną relacji, ale ich lęk przed kompromitacją je paraliżuje.

Osobowość zależna charakteryzuje się brakiem wiary w siebie, potrzebą bycia wspieranym i trudnościami w podejmowaniu decyzji, a to często skutkuje nadmierną uległością wobec partnerów. Często pozostają w toksycznych relacjach z obawy przed samotnością.

Zaburzenia pokrewne, nawyki i parafilie

PTSD, czyli zespół stresu pourazowego, nie należy bezpośrednio do zaburzeń osobowości, ale może wpływać na zachowania i emocje w bardzo znaczący sposób. Objawy obejmują przede wszystkim powracające wspomnienia traumy, a przy tym unikanie bodźców przypominających wydarzenie oraz wzmożoną czujność. PTSD może prowadzić do izolacji społecznej czy depresji, ale też uzależnień i zaburzeń snu.

Z kolei zaburzenia nawyków i popędów to kategoria obejmująca patologiczny hazard, kleptomanię, piromanię czy trichotillomanię oraz inne impulsywne działania, które dają chwilowe ukojenie, ale w dłuższej perspektywie szkodzą. Osoby z tymi zaburzeniami mają trudność z powstrzymaniem zachowań mimo świadomości ich szkodliwości.

Patologiczny hazard to przymus uprawiania hazardu mimo strat finansowych, rodzinnych i społecznych. Piromania objawia się natomiast celowym podpalaniem dla rozładowania napięcia. Kleptomania to z kolei kompulsywna kradzież motywowana wewnętrznym przymusem, a nie potrzebą.

Natomiast grupa zaburzeń preferencji seksualnych (parafilie) obejmują choćby pedofilię, oglądactwo, ekshibicjonizm czy masochizm i sadyzm seksualny. Te zachowania mogą mieć charakter przestępczy, a ich leczenie wymaga specjalistycznego podejścia psychoterapeutycznego, często w połączeniu z farmakoterapią. Choć samo rozpozannie parafilii może być problematyczne.

Diagnostyka i terapia zaburzeń osobowości

Z zasady diagnozowanie zaburzeń osobowości opiera się na dokładnym wywiadzie klinicznym, obserwacji zachowań i testach psychologicznych, takich jak MMPI-2 czy SCID-5-PD, ale też specyficznych dla zaburzenia. Proces ten często jest czasochłonny, ponieważ objawy zaburzeń osobowości mogą nakładać się na inne zaburzenia psychiczne.

Mateusz Nesterok zaznacza, że podstawą diagnozy jest zrozumienie, jak wzorce osobowości wpływają każdego dnia na różne obszary życia, a także na relacje i emocje. Kluczowe jest również rozróżnienie między cechami osobowości a ich patologiczną formą.

Należy pamiętać, że leczenie zaburzeń osobowości wymaga indywidualnego podejścia. Najskuteczniejsze formy terapii to psychoterapia długoterminowa, niekiedy w warunkach szpitalnych. W niektórych przypadkach stosuje się również farmakoterapię wspomagającą, która stanowi doskonałe uzupełnienie terapii.

Niezwykle ważne jest stworzenie stabilnego środowiska dla osoby chorej. Na skuteczność terapii wpływa bowiem również rytm dnia i warunki snu, ale też wsparcie otoczenia. Przemyślane rozwiązania, takie jak ergonomiczny materac dopasowany do potrzeb, to doskonały element wspierający.

Wsparcie, terapia i życie codzienne

Nesterok podkreśla, że zaburzenia osobowości nie muszą oznaczać wyroku na całe życie. Choć proces terapii jest wymagający i często długotrwały, możliwe jest znaczne polepszenie jakości życia. Kluczem jest świadomość i konsekwentna praca nad sobą, a przy tym wsparcie ze strony specjalistów i bliskich.

Jedną z największych barier w terapii jest brak akceptacji problemu przez samego pacjenta. Gdy jednak opór zostaje przełamany, możliwa staje się realna zmiana, a w tym lepsze relacje, większa stabilność emocjonalna i mniej konfliktów. Często właśnie relacja terapeutyczna staje się pierwszą bezpieczną interakcją takiej osoby.

Nie bez znaczenia są także elementy życia codziennego jak sen, zdrowa dieta, aktywność fizyczna i wyregulowany rytm dnia. Te bowiem sprzyjają stabilności psychicznej, a nie tylko zdrowiu fizycznemu. Należy pamiętać, że odpowiednio dobrany materac do spania może realnie wpłynąć na jakość snu i poziom regeneracji.

Zachęcamy również do zapoznania się z pozostałymi artykułami na najlepszym blogu o spaniu i zdrowiu, a także Encyklopedią Zdrowego Snu przygotowaną przez zespół specjalistów ONSEN®. Osobom dbającym o zdrowie kręgosłupa, polecamy zestaw ćwiczeń na kręgosłup przygotowany przez fizjoterapeutę.

FAQ: Zaburzenia osobowości

Co to są zaburzenia osobowości?

Zaburzenia osobowości to utrwalone wzorce myślenia, przeżywania i zachowania, które znacząco odbiegają od norm społecznych i utrudniają prawidłowe funkcjonowanie w relacjach z innymi oraz w życiu codziennym. Nie są to chwilowe problemy emocjonalne, lecz głęboko zakorzenione cechy kształtujące tożsamość człowieka. Wyróżnia się różne typy zaburzeń osobowości, takie jak osobowość borderline, narcystyczna, zależna, obsesyjno-kompulsyjna czy antyspołeczna.

Co pomaga na zaburzenia osobowości?

Najskuteczniejszą metodą leczenia jest psychoterapia, zwłaszcza terapia długoterminowa, która pomaga stopniowo zmieniać sztywne schematy myślowe i wzorce zachowań. W zależności od rodzaju zaburzenia stosuje się terapię poznawczo-behawioralną, psychodynamiczną czy dialektyczno-behawioralną (DBT). W niektórych przypadkach lekarz psychiatra może zalecić farmakoterapię wspomagającą. Głównie w celu redukcji objawów lęku czy depresji, które często współwystępują z zaburzeniami osobowości. Ważna jest również psychoedukacja oraz praca nad budowaniem stabilnych relacji i zdrowych nawyków.

Czym objawiają się zaburzenia osobowości?

Objawy mogą przyjmować różną formę w zależności od rodzaju zaburzenia. Często obejmują trudności w utrzymywaniu stabilnych relacji, impulsywność, nadmierną potrzebę kontroli, wahania nastroju, silny lęk przed odrzuceniem lub przeciwnie - brak empatii i ignorowanie norm społecznych. Osoby z zaburzeniami osobowości mogą też doświadczać chronicznego poczucia pustki, trudności z samooceną oraz sztywności w sposobie myślenia i reagowania, co prowadzi do powtarzających się konfliktów w pracy i życiu prywatnym.

Czy zaburzenia osobowości są chorobą psychiczną?

Zaburzenia osobowości są uznawane za zaburzenia psychiczne i są klasyfikowane w międzynarodowych systemach diagnostycznych (ICD?10, ICD?11 oraz DSM?5). Choć różnią się od chorób takich jak depresja czy schizofrenia, wymagają profesjonalnej diagnozy i często długofalowej terapii. Nie są efektem słabego charakteru, jak uważa część społeczeństwa, lecz złożonych czynników biologicznych, psychologicznych i środowiskowych.

Jak pomóc osobie z zaburzeniami osobowości?

Najważniejsze jest okazanie osobie z zaburzeniami osobowości zrozumienia i cierpliwości, bez oceniania czy próby naprawiania tej osoby na siłę. Wsparcie polega na zachęcaniu do podjęcia psychoterapii, pomocy w znalezieniu odpowiedniego specjalisty oraz budowaniu stabilnego i przewidywalnego otoczenia. Ważne jest także dbanie o własne granice, aby uniknąć wypalenia emocjonalnego. Często pomocne jest uczestnictwo w terapii rodzinnej lub grupach wsparcia, które ułatwiają zrozumienie dynamiki zaburzeń i lepsze radzenie sobie w relacjach.

Udostępnij
Newsletter - bądź na bieżąco!
Bez wyrażenia zgody nie możemy dodać Twojego adresu e-mail do bazy subskrybentów newslettera ONSEN®.
Dziękujemy za dołączenie do grupy subskrybentów newslettera ONSEN®!
Komentarze
Wystąpiły błędy w formularzu.
Imię lub pseudonim *
Adres e-mail (nie będzie widoczny)
Numer telefonu (nie będzie widoczny)
Komentarz *
Dziękujemy za dodanie komentarza!
Więcej o tym, jak zdrowo żyć i funkcjonować...

Producent bezczelnie perfekcyjnego materaca Osaka Air, anatomicznych poduszek i ergonomicznych mebli. Lider na europejskim rynku.