Życie z zaburzeniami afektywnymi - jak znaleźć równowagę?

Co to są zaburzenia afektywne?

Zaburzenia afektywne, zwane również zaburzeniami nastroju, to grupa chorób psychicznych, w których występują epizody znaczących zmian emocjonalnych. Mogą to być epizody depresji, manii lub hipomanii, a także przewlekłe obniżenie nastroju, jak dystymia czy cyklotymia. Zalicza się do nich chorobę afektywną jednobiegunową (depresyjna) oraz dwubiegunową (ChAD).

Co pomaga na zaburzenia afektywne?

Leczenie zaburzeń afektywnych opiera się na psychoterapii (najczęściej poznawczo-behawioralnej), farmakoterapii oraz wsparciu psychoedukacyjnym. W przypadku depresji jednobiegunowej zwykle stosuje się leki przeciwdepresyjne (SSRI, SNRI), natomiast w zaburzeniu dwubiegunowym stosuje się stabilizatory nastroju i leki przeciwpsychotyczne. Leczenie wspomagają również terapie rodzinne, regularna aktywność, zdrowy sen i edukacja bliskich pacjenta?

Czym objawiają się zaburzenia afektywne?

Zaburzenia afektywne manifestują się szeregiem symptomów emocjonalnych i fizycznych. W epizodach depresyjnych dominują: przygnębienie, brak energii, utrata zainteresowań, zmiany apetytu, problemy ze snem, trudności z koncentracją, a nawet myśli samobójcze. Epizody manii czy hipomanii to natomiast nadmierna aktywność, wzmożona ekspresja emocji, impulsywność, zmniejszona potrzeba snu i pogoń za niebezpiecznymi decyzjami. SAD, czyli sezonowe zaburzenie nastroju, objawia się pogorszeniem nastroju jesienią i zimą, apatią oraz brakiem energii.

Czy zaburzenia afektywne są chorobą psychiczną?

Tak, zaburzenia afektywne są rozpoznawalną kategorią chorób psychicznych wpisanych w klasyfikacje ICD?10, ICD-11 i DSM?V. Zaburzenia afektywne obejmują - między innymi - manię, depresję, dystymię czy cyklotymię. Są traktowane jako realne schorzenia wymagające leczenia. To zaburzenia endogenne oraz uwarunkowane biologicznie, społecznie i psychicznie, które znacząco mogą wpływać na funkcjonowanie człowieka.

Jak pomóc osobie z zaburzeniami afektywnymi?

Wsparcie najlepiej rozpocząć od okazania empatii i zrozumienia - wysłuchania bez oceniania i minimalizowania przeżyć. Niezwykle ważne jest zachęcanie do konsultacji psychiatrycznej oraz terapii, jak również wspólne zaangażowanie w przestrzeganie planu leczenia. Bliscy mogą uczestniczyć w psychoedukacji, pomagać w wdrażaniu regularnych rytuałów dnia (sen, aktywność, dieta), a także reagować na sygnały nawrotu choroby. Obecność, akceptacja oraz wspólne poszukiwanie wsparcia psychoterapeutycznego naprawdę znacząco wspierają proces zdrowienia.