Pianka visco została wynaleziona
na zlecenie NASA w latach sześćdziesiątych
ubiegłego wieku, kiedy to szukano sposobu na poprawę
bezpieczeństwa astronautów podczas startów promów kosmicznych. Wynikało to z chęci stworzenia
nowoczesnego materiału, który zapewniłby
amortyzację i redukcję nacisku na ciało astronautów podczas
startów i lądowań.
W praktyce pianka visco okazała się bardzo
przydatna dla astronautów, ale szybko zaczęto ją stosować także w
innych dziedzinach życia. Przede wszystkim w
medycynie, lecz również branży
meblowej i obuwniczej. Dzięki niektórym swoim właściwościom, takim jak choćby
elastyczność, odporność na
odkształcenia, a także zdolność do absorbowania
wstrząsów i drgań, pianka visco stała się nad wyraz
popularnym materiałem do produkcji
materaców memory, a także większości
poduszek ortopedycznych.
Proces produkcji
pianki visco jest dla laików dość skomplikowany. Pierwszym etapem jest wymieszanie
poliuretanu z innymi składnikami, takimi jak
katalizatory, wypełniacze i barwniki. Może być ona wytwarzana zarówno metodą
chemiczną, jak i
pneumatyczną. Ze względu na koszty związane z produkcją
pianki visco, najczęściej producenci korzystają z tej wytwarzanej
metodą chemiczną, ponieważ jest tańsza.
Najpopularniejsza
metoda chemiczna polega na łączeniu
izocyjanianów i polioli wraz z innymi składnikami, a przede wszystkim
alkoholami i kwasami. Dawniej odbywało się to przez
ręczne mieszanie składników pianki visco, a następnie
przelewanie jej do zastygnięcia w formach. Aktualnie proces produkcyjny odbywa się
na taśmach, na które ze specjalnych dysz wylewa się
gotowe mieszanki, jakich skład dobiera się
komputerowo. Ta metoda jest bardziej
popularna ze względu na
niższy koszt produkcji. Nadto odbywa się najczęściej z użyciem
TDI.
Produkcja pianki visco
metodą pnemuatyczną opiera się na jej wytwarzaniu przez
rozszerzanie z wykorzystaniem odpowiedniego
ciśnienia i temperatury, które pozwalają spienić
mieszankę poliuretanową. Mieszanka jest wtryskiwana do
formy, gdzie pod wpływem ciepła i ciśnienia zaczyna się
rozprężać i spieniać. Ta metoda jest bardziej
kosztowna, ale pozwala uzyskać bardziej
jednolitą piankę visco z
równomiernym rozkładem ciężaru. Przy wtryskiwaniu takiej
pianki visco do form używa się głównie
MDI.
MDI i TDI są skrótami od nazw chemicznych dwóch różnych
izocyjanianów, które wykorzystuje się przy produkcji
pianki visco. Główną różnicą między nimi jest ich
reaktywność. MDI, czyli
metylodifenylodiizocyjan (łac.
diphenylmethane diisocyanate), potrzebuje więcej czasu na reakcję z
poliolami, jednak cechuje się wysoką
wytrzymałością mechaniczną i termiczną oraz dobrymi właściwościami
izolacyjnymi. Tymczasem materiał
TDI, czyli
2,4-diizocyjanianotoluen (łac.
toluene diisocyanate), wchodzi w
szybsze reakcje z poliolami i jest bardziej
odporny na ścieranie, lecz ma zdecydowanie
niższą wytrzymałość mechaniczną od pianek visco wykonanych z
MDI.
Pianka visco produkowana
metodą chemiczną cechuje się bardzo szybkim
wypuszczaniem powietrza, co wynika z jej wewnętrznej
struktury. Tymczasem komórki tej wyprodukowanej
metodą pneumatyczną posiadają porowate błony, które
wypuszczają powietrze wolniej, a jednocześnie zachowują
lepszą dynamikę.
Generalnie jednak pianka visco posiada
wiele wad, które zniwelować można tylko przez umieszczenie jej
w drugiej warstwie materaca. Musimy także wziąć pod uwagę, że wycinanie z jej bloków
poduszki ortopedyczne nie dorównują jakością i ergonomią tym
odlewanym z form. Dotyczy to zarówno
pianki visco, jak również posiadającej zdecydowanie więcej zalet
pianki wysokoelastycznej, która jest stosowana w ONSEN®.